Kategori: Litera

                                                          Hiromi’ye…   Yanımdasın ve sarılıyorum sana sonsuz Ama sonsuz da yetersizmiş, öğrendim   Yanımdasın ve hasretim sana, hâlâ Bilmiyorum ki nasıl anlatsam   Hani bir gözün...

belki dylan ehyeh asher ehyeh’ye atıfta bulundu, exodus 3:14’e inşa ettiğimiz ne varsa kırılgan, dedim ben de sahte belgeseller gösterdi gerçeği hepimize (hepimiz -konuşanın kendisi de içinde olmak üzere onunla bir arada olanların tümü- diye değil). geri sar.     ali’nin bir şairden bahsettiğidir: hem zampara hem kulampara yüz mil 160,9344 km ne de olsa...

Sadece insanlar para kullanır Sen köpek misin diye bağırdı yanından geçen adama Ve sen kedi misin? diye sordu kadına Ya sen dedi bir semender olmadığından Ne kadar emin olabilirsin ki? Para ve insan ne korkunç bir ikili Ayladı kadın hööö’ledi adam Semender bir ara sokağa dalmıştı çoktan Ölüler kadar bilemezsiniz her şeyi dedi Ölüler zarif...

Şiir yazamıyorsam artık Bil ki susmuşum kapında Göçmen kuşlar terki diyarda Susuz kalmışız  besbelli Toprak cılız rengini çalmış bizden Yok yüzünde tek gülümseme.   Yapraklarını döker ağaçlar Yalnızlığın ormanındayız Dargın kalmış ayrılıklar Söylemeye gücümüz yok Ölmeyi beklemektir tek suçumuz Adını koymasak da.   Resim: Anselm Kiefer  

hangi tanrının esiriyiz -ki, güneş burada nasıl soldu- burada! bu esrarlı bir tarihe uzanan kapılarda leylaklar uzardı: modigliani boynu kadınlar ay yüzüyle tül perdeler aralığından çiçek sulayan parmaklar ayrılık kokardı   her yer kapalı bir hüzün kokardı -ıpıssız- karanlık bir yaraydı geçmiş zamanlardan o eski aşklar veda kokardı eksik tanrıların yalnız bıraktığı gönüller   her...

melekgirmez sokak. çivit zürefa. ipek gam. illetli mitoloji bu pastoral iğne kuşların kör edilme çağında floş temas   sorulmuyor, olta kısalır sustuğunda kim suyun yerine kararır sesinde boğulan bir sokak oyalanır aksak zaman o temsili boşluk her şeyde her şeyi birbirine karıştırır oyuncak iskeletleri, salya ve makyaj kameraya gülümseyen hangi hayâl daralan makasta kalır gam...

İmza günlerinde okurlarla buluşmak bir onur nişanesi; entelektüel hayatın taç yaprağı olsa gerek. Sarıyer gibi edebiyatın ve sanatın buluşma noktası olan bir yerde on ikinci kez düzenlenen “Uluslararası Edebiyat Günleri”ne “popüler olamayan yazarlar” (!) kontenjanından davet edilmek, emeğin kutsanmasının kanıtıdır. Saygınlık ve itibar, bir yazarın en kıymetli hazinesidir. Fakat bu ışıkla aydınlanan hayatın arkasında bambaşka...

Süveyda Sezgin’in yayımlanan üçüncü şiir kitabının adı: Her Şeyi Bilen Rüzgâr. Bu şiirleri ilk okuyanlardan biri olarak tanıdık buluyorum. Çok fazla sustuktan sonra yazıldılar. Emily Dickinson gibi çok fazla izole olduktan sonra dışarı çıkmayı işaret ediyorlar. Önceki iki şiir kitabı da liriğin klasik anlatımına uyan bir anlatımın içinde kalan Sezgin, son kitabıyla yine ve yine...

Bazen bir türkü, bir halkın içini, yıllarca söyleyemediği kelimelere döker. Bazen bir bağlama teli, yüzyıllık bir kırgınlığı dile getirir. Bazen bir ozan, kendini söylerken bile halkını anlatır. İşte Mahsuni Şerif tam da bu yerden konuşur insanlara: Ne kendini büyütür ne halkını küçültür. Sadece söyler. Öylece, yalın ve derin. O söyleyince dağlar dinler, ovalar karşılık verir,...

İnsan uzun bir süre boyunca hayal ettiği durumlara gerçekten sahip olunca bazen bu his yeterli gelmiyor sanırım. Sorun değer bilmeyen bir varlık olmamız mı? Yoksa hayallerimizden mi emin değiliz? Hayal olarak adlandırdığımız şeyler ne? Hedef demek daha mı sahici geliyor sahi? Hayal değil hedef diyebilmek ve bu doğrultuda düşünebilmek, kişiyi özgürleştirir mi? İnsan soru sormadan...