Kategori: Litera

I uyandırıyor ölü çimenleri çığlığı bakire annelerin tükenişe yelken açan tapınak şövalyesi aşkı seçiyor ölümsüzlük seferinde   ellerimde etezyenle geliyorum açılıyor gövdenin bütün körfezleri   tek hatırlayan benim atların sezdiği şifreleri her yol gözlerine çıkıyor   cevabı geleceğe bırakan papatyalar gövdenden emiyor aydınlığı hiçbir ölümlü meyvede olmayan renkleri   mahzende çürüyor erteleme sarılmaktan korktukça yayılıyor...

dalgalar ve alevler kopuk uzam, imgenin felaketi ve tutsağı olduğun sonsuzluk imkansız var oluşun oluşu de ki; biz bir başkasının ölüleriyiz çoktan hareketsiz, yaralayıcı, soğuk bağıran, inanmayan gözlerle baktığımız dünyada.   Ey zamanın ve ölçüsüz dönüşün kaynağı o her şeye sızan dehşeti yaşamın. Ben miyim bu, bu ben miyim yaşayan? sürüklenen ve kalan değişmeden, biçimi...

Yaza doğru ilerleyen yapışkan sıcak Ruhun gözelerinde sühalar, kan pıhtıları Kemiriyor efkarımı; git gide kararıyor Sahipsiz rüyalar asılı pencere Gölgede güneşlikler Her gördüğümde teninden bir parça koparıyor Tanrım bana bir avcı gönder Önce öldürsün… Sessiz bir orman, sakin bir nehir Ya kıyısındayım, ya dağ başında Zarif bir kadının ayak sesleri parke taşlarında Işıklı vitrinler karbonmonoksit...

Yüzüme çizdim Tanrıyı, boydan boya yara bandı gözümde kıldan kanı Ellerim dikiş içinde ve de kırbaç! Duvarda sırtım, dönük kalbim mihraba. Buzdan bir kılıç kalbimin karı. Bir gece ay altında, ıslak kum tanesiydi zaman. Geçtiler zihnimden, ayaklarında yanıklar… Alevler, köpek uluması kadar korkunç! Çözdüler zincirlerimi krallığımın. DaNs eden bir ÖlÜmüN etrafındaydı ruhum. Kirli elbiseleri dudağımda...

Iraz Gökçe Zeytinli’nin Potkal Kitap Yayınları’ndan Kasım 2024’de yayınlanan romanı “Üç Kadın Bir İstanbul”, sadece tek düze kurgulanmış bir roman değil, aynı zamanda İstanbul’u, insanın derinlikli iç dünyasını ve toplumsal travmaları sorgulayan, üçü de farklı ama birbiri ile ilişkili hikâye ve karakterlerden oluşan bir roman olarak dikkat çekiyor. Sinemasal bir üslup ve akıcı bir dil...

Akbayram’ın şarkıları, sadece kulaklara değil, kalplere de hitap eder. “Aldırma Gönül” ve “Eşkıya Dünyaya Hükümdar Olmaz” gibi parçalar, onun toplumcu müziğinin en güçlü örnekleridir. Edip Akbayram, Türk müziğinin önemli figürlerinden biridir. Halk müziği ve Anadolu rock türlerini harmanlayarak toplumsal duyarlılığı ön plana çıkaran bir sanatçıdır. 1950 yılında Gaziantep’te doğan Akbayram, müziğe olan ilgisini çocukluk yıllarında...

Bugün Edip Akbayram, hâlâ her kuşaktan insanın ortak ezgisi olmaya devam ediyor. Şarkıları nostalji değil, yaşayan bir bellektir. Edip Akbayram, sadece bir sanatçı değil, bir dönemin, bir kuşağın ve halkın sesi olmuştur. Onun sesi şarkılardan öte adaletsizliğe ve baskılara karşı yükselen bir direnişin yankısıdır. Müzikal yolculuğu boyunca halkının duygularını, acılarını ve umutlarını ezgilerle ifade etti....

Çünkü Hologram Et’in elinden yalnızlığı bile alınmıştır. Yalnızlık, dijital ekranların parlak ışıkları altında varlığa dönüşen bir performans haline gelmiştir. Bu çağın insanı, “Hologram Et”, transparan ama aşılmaz duvarların içinde sıkışıp kalmıştır. Teknolojinin damarlarına işlediği, elektriğin hayatın ritmi haline geldiği bir yüzyılda, bireyler giderek robotik makinelere dönüşmektedir. Endüstri çağı geride kalmış, sanayinin sağladığı fiziksel rahatlık yerini...

O siluet de karda eriyip gidiyordu. Kalbimde bir eksiklik vardı ama nedenini bilmiyordum. O kış, sanki gökyüzü çok derin bir yaraya düşüp acısını karla gizliyordu. Ne havada ne yerde tek bir temiz alan vardı, her şey beyazdı ama bu beyazlık öyle bir beyazlıktı ki insanın içine düşen yalnızlıkla kararmış durumdaydı. Her bir kar tanesi düşerken...

sevmek üzerine bir not   Selim İleri bıkmadan, yorulmadan toplumdaki sevgisizliği yansıttı kitaplarında. Aslında benim de katilim oldu: Ben de diğer insanlar gibi gündelik ilintileri aşk ya da sevgi sanacaktım, ve bu bakışla sıradan/mutlu biri olacaktım. Oysa dünyanın en iyi, en güzel insanı tarafından sevildim. Çok rastlanır bir şey değildi bu. Yani Fromm’dan Selim İleti’ye...