Kategori: Litera

BERDUŞLAR Eğik de dursa yamuk yumuk da olsa bu bizim hayatımız. Kir pas içinde de olsak, hastalıktan dökülüyor, kırılıyor olsak da gerçekleşmemiş hayallerle de yatıp kalksak, koca bir ömür bi kez bile yaz tatili yapamasak yaz sıcaklarında güneş çarpmalarından havaleler geçirsek de sıcaktan buharlaşıp yok olsak da… Kışın üşümemek için on kat giydiğimiz için hayatlarımızın...

İnsan yalnızca çevresine değil, kendi benliğine de hakim olabilen, özgürleşmiş bir varlık haline gelir. İnsanın varoluşsal serüveninde, kendisini diğerlerinden üstün kılma arzusu sıkça kendini gösterir. Bu arzu, yüzeyde bilginin ve kültürün yüceltilmesi olarak görünse de, altında yatan karmaşık psikolojik ve bilinçaltı dinamiklerle örülü bir mücadeleyi de beraberinde getirir. Üstünlük, yalnızca dışsal başarı ve bilgi birikimiyle...

Eve dönmeyi kutlayalım evde çocuk sesi duymayı Bahçede incir heybetini, zeytinin omuz başını Komşunun kapıyı çalıp bir tas böğürtlen bırakmasını Böğürtlenin rengini, rengini bizle paylaşmasını Meyvenin tatlısını kurt bırakmaz ekşisine can dayanmaz Tatlıyı kutlayan çok olur, biz ekşileri de kutlayalım Üzümü, üzümün badesini hem kutladılar hem kutsadılar Yaprağına pirinci naneyi fıstığı saranı Bunu ilk aklına...

özgürlüktü rüyası odalığın renklerinden kaçarak manolyalı şalvarının   ölü ya da diri     rehaïku [odalisque] c’était la liberté son rêve de l’odalisque en se fuyant par les couleurs de son saroual aux magnolias   morte ou vive     Kapaktaki resim şair Daniel Leuwers’in editörlüğünde “fakir kitaplar” serisinden Fransız ressam Henri Matisse’in 70. Ölüm...

Dünün ekmeğini almakta adam Üstünde başkasının hikâyesinde eskimiş gömlek Kendince geçmişi istifliyor kuyrukta Şu zamanda şurada unuttuğu huzur Usulca okşayıp geçiyor yüzündeki kırışıklığı   Kim demişti ‘yaz gelir ve kederler biter’ Çekilir kendi sularında dinlenceye Yaprakların toprağa kavuştuğu günlere değin Oysa iklim değişti Başka sözcüklerle başka cümlelerin devrinde   Bir kadın saçlarını esmerliğine düşürüyor Kadın...

Sallanır iki yana, dizlerini döver ve ağlar Ağıtlar yakar tek menteşeyle asılı kalmış ahşap bir kapı Sadece görenler anlar Nasıl direnmiş yok olmaya karşı Durmaksızın kanayan gönül yarasına rağmen hayatta kalmış O ağlamış dağlar dinlemiş Anlatmış dağlara soykırımı, tehciri Gitti de gelmedi öykülerini Umutlar bağlanmış gelecek günlere Asırlık ahşap kapı meydan okumuş zamana Budakları kurşun...

                                  Robin Çoban’ın temas, aynı geminin yolcuları, zamana akan,                                   dönüşüm, sıkışanlar ve dünyamın yükü isimli heykellerinden referansla zamandan kurtulan bir şey yuvarlanır...

Okul hüzünlü bir kelimedir insana kutuyu hatırlatır müzik kutusunu değil ama balerin dönmez üstünde vals de yapmaz kimse geride bırakarak eksik bir aşk kapanır paydos ziliyle Sessiz bir salonu anlat deseler hani çıt da çıkarmadan hiç kimse yokmuş gibi nefesler tutulmuş, ama gülüş nasıl tutulsun birazdan bırakılacak, kahkahalar kopacak komik bir yerdir okul ve komik...

işkembe, kelle paça bol sirkeli istediğin kadar de yemem eti yan komşu Safiye teyze yanağında koca etli, kıllı beni kavurur sabah akşam sarı leblebi cart diye çekti işte tefeci atar damarını astı üstüne bir güzel yırtık, lekeli donlarını sen çırp dur daha balkondan dört nala çeyizlik İran halını kim bilir bulursun belki dönerken kuyruk başını...