Yazar: Coşkun Şen

Arnavutköy’ün sokaklarında kaybolmak, sanki eski İstanbul’un rüyasına karışmak gibi. Zaman, bu semtlerde başka türlü akar. Taş duvarların gölgesinde, paslı demir kapıların ardında bir çağ hâlâ nefes alıyor gibidir. Beyazgül Caddesi boyunca yürürken, bir Rum konağının önünde duruyorum. Tam karşımda Türkan Saylan’ın yaşadığı o güzel köşk uzanıyor. O derin sessizlikte, bir an için o pencereden son...

Floransa’da, Arno Nehri kıyısında yürürken Rönesans’tan kalma taşlara sinmiş o tarihi sokakların içinde, insanın varoluş sancısını ve yeniden doğuşun umudunu hissediyorsunuz. 15. Floransa Bienali’nde bir Türk sanatçısı, Elif Erdem, kendi kültürel belleğini “ışığın diliyle” yeniden örüyor. Bienalin teması “The Sublime Essence of Light and Darkness” yani Işığın ve Karanlığın Yüce Özleri. Floransa’da, Rönesans estetiğinin kalbinde...

Nişantaşı’na giderken genelde Maçka Parkı’nın içinden süzülen eski teleferiği kullanmayı pek severim. Şehrin gürültüsünü yukarıdan seyrederken, ağaçların arasından yükselen gri apartman cephelerine, ara sokaklara karışan o kentsel dokuya bakmak insanın içini hem tuhaf bir huzurla, hem de eski bir özlemle doldurur. O kısa yolculuk, İstanbul’un zamanla kurduğu ilişkide bir kesit gibidir; durur, sallar ve geçer....

Sonbahar yağmuru ince ince Nişantaşı’nın taş kaldırımlarına düşüyordu. Damlalar vitrin camlarından aşağı doğru süzülürken, gökyüzünün karanlığı ufuktaki dolunayı bir perde gibi şehrin üzerine bırakmaya başlamıştı. İşte tam o anda, kendimi Doku Sanat Galerisi’nin önünde buldum. Yağmurun serinliği, taş duvarlara sinmiş yılların kokusu ve o eski tip tabelanın altın sarısı ışıltısı, beni içeri davet ediyordu. Kapıdan...

Zaman bazen bir garajda bekler. Boyası solmuş bir duvarın ardında ya da uzun zamandır çalıştırılmamış bir motorun soğuk silindirlerinde… İstanbul’un Mecidiyeköy’ü de öyle bir zamansızlıkta karşılıyor bizi bu kez. HB Art Gallery’nin yeni adresi eski bir garaj. Ama öyle her garaj gibi değil; adı “Art N Moto” olanından. Yani direksiyonla tuvali, krom kaplamayla fırça izini...

Güneşli ama rüzgârlı bir sonbahar sabahında, meşhur mimar Alexandre Vallaury’nin tasarladığı Union Française binasındayım. Eskiden Fransızların lokal olarak kullandığı, şimdilerde ise kültür ve sanat etkinliklerinin kalbinin attığı bu büyüleyici yapıda, Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun 50. ölüm yıl dönümünü anmak üzere toplandık Organizasyonunu Dirimart Galeri’nin üstlendiği bu etkinlik, Minoa Kitabevi’ne ait Minoa Sahne’de gerçekleşti. Pek çok etkinliğe...

Kazancı Yokuşu’ndan aşağı süzüldüğünüzde, İstanbul’un kalabalığı bir anlığına geride kalır. Asfaltın üzerine düşen akşam gölgeleri, eski taş duvarlardan sarkan sarmaşıklarla birleşir; bir yanda motor sesleri, diğer yanda taş basamaklardan yankılanan ayak sesleri. Bu iniş, bu sokağın eski sakinlerinden Ferhan Şensoy veya Mehmet Güleryüz ile karşılaşıp gerçekliğin mi, yoksa hayalin mi içinde olduğunuzu pek de umursamadan...

Bebek’te, gündüzleri ışıltılı denizin, geceleri ise müzik ve sohbetin birbirine karıştığı Küçük Bebek Caddesi’nde yer alan Kiff İstanbul, yalnızca bir restoran/bar değil; şık duvarlarında düzenlenen sergilerle aynı zamanda bir sanat mekânına da dönüşüyor. Bu dönüşümün arkasında, Anna Laudel ve Offgrid gibi galerilerden tanıdığımız küratör Nilay Yerebasmaz var. Yerebasmaz’ın bir süredir Kiff’te düzenlediği pop-up sergiler, sanat...

Bilgi Üniversitesi’ndeki Enerji Müzesi’nin yorgun endüstriyel tavanları altında yer alan toplantı alanı; usul usul eski sanayinin gölgesini taşırken, Bellek İstanbul’un genç öncüleri bu mekânda sessiz ama güçlü bir imza attılar. 6–7 Eylül’de gerçekleşen bu etkinlikte, hafızanın eski yaralarını kanatmadan, geçici bir sohbet meclisi kurdular ve birlikte yaşama kültürüne dair bir çağrıydı bu. Bu oluşumun kalbinde,...

Dirimart Dolapdere’nin sessiz salonunda, yüzyılları aşarak bugüne ulaşan Edirnekâri çerçeveler, Sarkis’in parmak izleriyle yeniden hayat buluyor. Ahşabın ince desenlerinde Anadolu estetik hafızasının katmanları saklı; aynalar ise artık yalnızca bir yansıtıcı değil, belleğin sahnesi hâline geliyor. Sarkis’in sanat yolculuğu, 1960’larda İstanbul’dan Paris’e uzanırken hep aynı soruya tutundu: Zamanın hafızası nasıl korunur, nasıl dönüştürülür? Onun pratiği, resimden...