Kategori: Litera

İnsan bazı yolculuklara bir bavulla değil, bir ömürle çıkar. Ben öyle çıktım bu yola. Yola düşmeden evvel sırtımı yasladığım koltukta, zihnimde bir duvar kâğıdı gibi asılı duran geçmişin gölgeleriyle vedalaştım. Gökyüzü yorgundu, ben daha da yorgun… Ama içinde umut serpintisi taşıyan her yorgunluk, aslında bir yeniden doğuş sancısıdır. Bu yolculukta belki oğluma kavuşacaktım, belki kendime....

Ben ne zaman, sabahı hohlayıp külle ovarak söze başlasam gelecek külliyen geçmiş, talan edilen deneyimler hatıra olur olacaklar olmayacak, olmayacaklar olacak, alacaklar borç olur. Ben ne zaman, yanlış rüyalarda sabahlayıp güne başlasam gökçekimi’nden kurtulan lirik ve diyalektik bir kitap yere düşer o’saat aktivist yeniden militan, yarçekimine tabi alıntılar ve dipnotlar sahici olur. Ben ne zaman,...

ne dersin… kiraz ağaçları altında bak bir filika kaçıp kurtulalım mı? üç sene yaşarız öldüğümüzü duyarlar büyük ateşler yakarlar elmas bir nehir akar hangi denize kavuşur önce kiraz yeriz eteğin kirlenecek olsun artık nokta   Resim: Paul Klee

Bir hayat, dört köşelisinden kesin dönüş, bir ortaoyunundan. Altın boşluğun yüz çeşidinden keskin bir dönüş. Estiğinde rüzgarlar, kokulu, savurgan toplanırdık masada, yüzümüz içe dönük. “Çocuklar uyanır, berrak bir su gibi akardı hayat” fundalı, defneli, leylalı.   Resim: Andrew Wyeth

tesadüflerin tırmaladığı bir soru işareti aramızda salınmakta demiştim bir vakit, öyle işte, bir yanım bir şarkının içinden esintiyle geçen günlerin özlemi diğer yanım reflüsü şiddetlenmiş bir balıkçının hüznü dünya desen kaplumbağaları inciten unutkan bir çayır, nano teknoloji sapmasıyla akbaba kesilen gelecek sevincini geometrik tasarımlara bırakan akara gölgedir bu müzayedede seni düşünmek, bilirim bulut dansıdır gamzesini...

Her sloganda atılan gibi Biz kazanacağız bir gün, senle ben. Her yarım kalmış zafer gibi Kazananları belirsiz, karışmış biraz toprakla Uzanmışlarsa da semaya bilirler kazandıklarını içten bir tutkuyla. Öyle sanılan gibi de çok şaşaalı, gürültülü değil Senle ben kazanacağız sessiz, sedasız. Kimi devrimcilerin yanında karışmış vaziyette Biraz toprakla.   Resim: Marc Chagall

Hep istedim kök salayım. Talih bu ya, göçebelik düştü bana Ağaçlığa öykü-nürken, kuş olmaklığa şiir Soluklandığım hanlardı dallar, geçip gittim o adamlardan. Gökyüzümdü salt benim olan. Onun oldum. Dilerim son göçümde yine mavi, edepsiz Kırılıversin kanatlarım o hür tarlada.   Resim: Matisse  

tatlı şurup kaldım kavun kokulu saf su ile çalkalandım. zehri sağılmış yılan kadar tehlikesiz. siniri alınmış diş kadar sancısızım öfkemi kaybedeli ahşap bir çan kaldım pencere önünde tok sesli   öfkemle biz parmaklarını birbirine takmış iki tırmıktık. iki bezelye kabuğunda iki muhafızdık sınırda   şimdi gelseler ki geldiler sınırları aşsalar ki hoyratça vursalar kırsalar yalan...

                                                          Hiromi’ye…   Yanımdasın ve sarılıyorum sana sonsuz Ama sonsuz da yetersizmiş, öğrendim   Yanımdasın ve hasretim sana, hâlâ Bilmiyorum ki nasıl anlatsam   Hani bir gözün...

belki dylan ehyeh asher ehyeh’ye atıfta bulundu, exodus 3:14’e inşa ettiğimiz ne varsa kırılgan, dedim ben de sahte belgeseller gösterdi gerçeği hepimize (hepimiz -konuşanın kendisi de içinde olmak üzere onunla bir arada olanların tümü- diye değil). geri sar.     ali’nin bir şairden bahsettiğidir: hem zampara hem kulampara yüz mil 160,9344 km ne de olsa...