Yazar: Jale İris Gökçe

                                          Bugün 14 Mayıs 2023 Pazar.   Sandıklara gidiyoruz. “Yurttaşlık” hakkımızı kullanıyoruz.  Hâlâ 6 Şubat depremlerinin acısı içimizde ve hâlâ yastayız. Bakıyoruz. Ahenksiz.   Anneler Günü aynı zamanda. Ama  hep burukluk kaplar içimi bu günde. Neden bir ‘annesizler günümüz’  yok diye!   Oturup kalkıyor; küresel kapitalizimden, iktidar odaklarından, hegemonyadan falan bahsediyoruz.  Sakın bu her birimizin  bizzat...

Bugün yanlış yapma günümdü.  Öyle söz vermiştim. Hızlı fırtınaların öncesiydi. Ses yoktu. Siyah yeleğimin cebinden gözlüklerimi silmek için büyük bir paçavra çıkarttım. Sabun kokuyordu. Görevimiz net görmekti.  Birden, yaşadığım fırtınaları anımsadım. Seni sonradan gördüğümde de ses yoktu.  Şimdi dramatik bir etki, uzak geçmişten  geleceğe uzanıyordu.   Hakkını yemeyeyim, sen haklıydın!  “Geçinmeyen mağdurlar”  ordusu kurup, elebaşını...

Arkadaşım yazısına, “Geçmişte veya şimdi bir şeyi bilmiyor olduğu için hiç kimseyi suçlayamayız!” diye başlayıp eklemiş, “Bilmek istemiyor! Kişi, kurum, iktidar. Özgür değil mi herkes? Hatta sanat alanından örnek verirsek, şimdiki iktidar partisi belediyelerinin  ‘samimiyetle’ ve büyük paralar harcayarak neredeyse her şehre, kasabaya yaptırdığı ve zaman zaman da canı sıkılan  ‘sanat teröristleri’ tarafından sıpıtılıp yatay...

6 Şubat 2023’te  yer yüzü   bizi sarsarak  uyandırdığında, nasıl bir felaket ile karşı karşıya olduğumuzu  tam olarak anlayamamıştık.  Ama sonrasında,     kendi  “adamızda”    bile mateme çekilme lüksümüz yoktu  artık!  Toprak ana “Matemin izi kalsın yüzünde!”  demişti.   Üç, yedi, kırk gün değil,  ömür boyu…  Enkaz altındaki canlarımızı   hiç tanımadığımız  insanlar  çıkardılar.   Bölgemizde  can pazarı yaşanırken,    sadece “kendini...

Cenah cenahız.  Bu arada,  son zamanlarda dilimi eleştirenler çoğalıyor.  Onlar bunu yaptıkça ve ben yaş aldıkça,  en azından bir süre, lise yıllarıma dönmek, orada kalmak  istiyorum.  Sanki geçmişte  beni besleyen onca  şeyi hiç anlamamış, onlara  karşı  artan vefa borcumu   ödememiş olduğum    hissine  kapılıyorum.  Çağrışımsız duru  ve steril dil,  beni ne  geçmişe ne de geleceğe bağlıyor....

Yıllar önce bir kamyon  arkasında   “mutluluğu erteledik” diye  yazıyordu.  Gülüp geçmiştim.  Tam olarak ne demek istediğini  ise şimdi anlıyorum.  Kuşaklar boyu sürecek bir acının, üst üste gelen  iki  büyük deprem felaketi ile  6 Şubat 2023   tarihinde bu kadim  Anadolu coğrafyasına  sabitleneceğini  bilmiyordum! Suçlu kim peki?  Doğa ana mı? Devlet baba mı? Yoksa her köşe başında...

Ah o münekkit! Çok sık hatırlatıyor kendini. Çok sık hatırlıyorum bugünlerde. Müstehzi bakışlarını. Tasvipkâr olmayan… Hem nasıl olsun? Zordu, münevver bir münekkit olmak. İnşa, inşa, inşa… Hep çalış. Kendi üstünde, başkalarında… Çalışılabilir miydi sahi ona göre? Bunu hiç sormamıştım. Hem ortada değil miydi her şey? Tenkitçiler neden azalmıştı? İşine gelince iktidar odaklarından bahseden ülkemiz “sanatçısının”...

Bizler, “yapmamayı tercih ederim” diyemeyen “gönüllü katılımcılarız…” Keşke 2014 Dünya Kupası öyle olmasaydı! İçime oturmuştu ve unutamadığım bir yazdı o yaz. Tam da 2022 Kupası Katar’da devam ederken… Dönüp dönüp izliyorum hâlâ. Ne yaparsınız? Takıntı haline geliyor bazı şeyler. Ülkemiz kültür-sanatını bir müsilaj gibi kaplamış olan, yol almamızın önündeki büyük engel, intihal de öyle. Yukarıdan...

Aralık ayının son demleri. Hava aynı  hep.   Açık.  Berrak. Lodos. Dalga.   Eski bir radyom  var.  Ondan başka hiçbir şeyim  yok sürekli dinlediğim. İnsan alışkanlıklarından vazgeçemiyor.  Zaman zaman zihni karışıyor  onun da benim gibi.  Az önce  aniden  değişiverdi  sürekli dinlediğim  radyo kanalı.  Yerini alaturka parçalara bırakarak…  Hep aynı teraneler…  Bazen bıktırıcı oluyor,  bazen de   devam edip...