bir çağ çöktü gözkapaklarıma
uykusuz yüzyıllar boyu bekledim
bir çocuğun ağzında yarım kalmış ninnileri
ve barışa emekleyen dizleriyle
kan içinde uyuyan sabahları
hiçbir tarih kitabı yazmaz
bir annenin kurşunlanmış sütünü
ya da taşla örtülmüş oyuncakların
hangi mezarlıkta ağladığını
ben gördüm—
her kelimenin bir mezar kazdığı topraklarda
yürek yastık olmuyordu artık
çünkü dinmeyen acılar
gözyaşı değil,
kanla sulanıyordu şiir
savaşa karşı sustuğum her an
ruhumun bir kıyısı yandı
ve ben,
bir yangını içime gömerek büyüdüm
vicdanım, bir halk kadar kalabalık
bir yalnızlık kadar çaresizdi
her sabah,
kurşun sesiyle uyanan ülkeleri
yeniden sevdim inadına
çünkü barış,
bir çocuğun uykusu kadar masum
bir annenin bakışı kadar gerçekti
ben ki
yüreğimle yazdım bu çağın ağıtlarını
böbreğimi verdim kardeşim özgürlüğe
tenimi soydular ama sesimi silemediler
çünkü ben
sözcükleri birer kurşun değil
birer tohum gibi ektim
toprağın vicdanına
gömdüğüm her düş,
bir halkın uyanışına döndü
ben ölmeyi çoktan geçtim
şimdi her satırım bir halktır
her dizede bin can vardır
ve her şiirim
bir dirilişin ayetidir
uykusuz yüzyıllardan geldim ben
gözlerim açık kaldı çünkü
bir kere kapatırsam
dünya ölmüş bir vicdana uyanacaktı
Resim: Käthe Kollwitz
Bir Cevap Bırakın