beni hiç böyle görmemiştin değil mi
şiirlerimin astarı ne sandın
acı çekiyorum
mutfakta gece gündüz
savruldum her şeyden
yalnızlık
parlak gösteriyor dostları
içine sığındığım mağara
yapraklarını birlikte döktüğüm ağaç
sıkılma söyle
gene geçtik bu sene de değil mi
dalında yerlere dökülen karadutları
sit alanının bahçesine
ekmişler gibi
unutmuş ağaçlar bile
yaşıyor olduklarını
toz içinde üstleri başları
gözleri yaşlı
acı çekiyorum
şiirimin arkası bu
karanlık mutfağı
parlak yemekler yaptığımız
yaldızlar ay ve ezan sesleri
sabah doğan turuncu güneş
bir de
mesai arkadaşlarım
acı çekiyoruz
dünyanın gidişatından
ve bir araya gelemiyoruz
sonralar sonralara eklenmiyor
kopmuş halkalar gibiyiz
parlak sütlerde topak acı sütleğen
ancak şöyle olabilir
bi sabah uyanmışsın
gitmiş bütün zorbalar
yoruldum demez yorgun
hastayım demez hasta
Resim: Özgür Korkmazgil
Bir Cevap Bırakın