Göğün yüzü asık
sokakta hep bir cenaze yürüyüşü
mayınlı ağızlarda patlayacak
sözcükleri topluyor kar
sonsuzluğun dili yoktur diyor
zamangezer bir yolcu
kendine kıvrılan aklım
bir kirpi doğuruyor bir tavşan
kayayken kuma dönüşendim
durmayı unuttu yağmurum.
Uykunun sisini delen mermiler
bir kadın çığlığı ve patlayan cam
fırtınanın devirdiği bir ağaç gibi kıvranıyor dallarım
kabuğumda vampir dişli bir şehrin çentikleri
ancak bir resimde dirilir kelebeğim
desem de ölemem rüyada bile
bu metalden dikilmiş annelik giysimle
bir şelalenin altından bakıyorum dünyaya.
Mor bir çelenk geçirir zaman boynumuza
deniz çekilse de kalbimizden
kenarlarını göremediğimiz
gittikçe büyüyen bir sıfırda
yüzüyoruz sürekli kıyıya ulaşamadan
kendini kaybetmekle başlıyor belki de
kendini bulmak
bir kardelen başını çıkarır mı
bu kış manzaralı resimden?
Resim: David Hockney
Bir Cevap Bırakın