Omeomeria (Şiir)

uzaklaşıyor zaman
akçaağaç
çan çiçekleri
ve birkaç defne yaprağı
gündüzler ve geceler

benim olmadığım yerdir sonsuzluk
Omeomeria

ve hakikat tüketilmiş bir soluk
çağrılan bir kuş ağaçta,
kabuğuna dönen ruh
cisimleşmiş ses

kül ya da toprak renginde bir yokluk
ya da ölçüsüz, kararsız, sürekli bir rastlantı

Omeomeria
kendi sesinin buzul çağındasın
her şeyi içine alarak genişleyen
etten, kemikten
ölümden yana,
bütün unutulmuşlar gibi
kanın alevlerinde gizlenmiş olanı bilip, arayarak

Omeomeria
kalkanlara çarpan kılıçlar
kurtuluş kehanetleri
semboller
savaş gürültüsüdür bu duyduğun
tamamlanmamış olanın yetkinliğinde saklı olan anlamın
yok edilemez dehşeti

yeryüzü
bir gövde, bir evren

kaybolmuyor hiçbir şey
hiçbir şey unutulmuyor
Omeomeria

ceviz ağaçları, yorgun rüzgarlar
yorgun evler

karanlığa benziyor bütün söylediklerimiz
yansıyıp, kaybolan günlere

 

Resim: Ekrem Kahraman

 

 

Bir Cevap Bırakın

E-posta adresiniz yayınlanmayacaktır.