Derin bir iç çekiş.
Arkama yaslanıyorum.
Bir başınalık.
Sen ömrümün en uzak yolu.
Ne sevmekten vazgeçtim ne de sevginin sonsuz yükünü taşımaktan.
Sen şimdi kış mısın, yoksa sonbahar mı?
Yerlere bakıyorum; gökyüzü utanç.
Kaybolan neşem birkaç meyvenin arasında,
Çıkan sesin coşkusu hala büyük bir umut var ediyor.
Ne dersin?
Seni bir ağacın kovuğunda unutabilir miyim?
Ne çok şey yaşadık oysa.
Sensiz bir hayat mümkün mü?
Hayatımın sessizliği
söyler mi en sevgili türküyü?
Hiç bilmem.
Bir başınalık…
sen seni doğuran anneni var ettin.
Baban küflenmiş bir portakal,
Gitmeyeceğin bir meyve bahçesi,
Solmayacağın bir şehir meydanı.
Sen şimdi kış mısın,
yoksa sonbahar mı?
Resim: Şahin Paksoy
Bir Cevap Bırakın