Yazar: Jale İris Gökçe

Post-antroposofik     yaklaşımları irdeleyecektim.  Ama emojilere hapsolmuş   “özgür” yaşamlarımız,     ihtiyaçlar hiyerarşimizi yeniden  sorgulamaya  itti beni!    Maslow amca  yaşasaydı  küplere binerdi herhalde  bu müdahalemden.  Asosyal medyadan   bahsediyorum   pek tabii. Polifonik bir etkinlikteyiz.  “Ambivalent”  bir bağlanmadan ne beklenir ki zaten!  Dumura uğratır. Parçalar, böler, yakar, yıkar!  Günlük rutinden, inanç sistemlerine… “Yüksek değerlere sahip   bilge ve dengeli bir insan...

Sıradan bir günün akşamında, gün batımına az kala, soluklandığım bankta, on dokuz suları, unutulmuş bir dergiyle birlikte oturduğumu fark ettim. Evirdim, çevirdim. Öteden beri kültür-sanat yazıları ilk göz attıklarımdandır. Küçük puntoyla yazılmış kısa bir yazı gözüme çarptı. … bienaline paralel bir sergi-etkinlik haberi kaleme alınmıştı bir sanat yazarı tarafından. Başka bir yerde, bir başkasından, neredeyse...

Yaslı mıyım? Hayır!  Sonsuz kere hayır!  Hiç siz gördünüz mü, her an ölürken yas tutulduğunu?   Cesaret istiyormuş bazı şeyler; yaşama sıkı sıkıya sarılmak,   mücadele etmek, ilerlemek, kazanmak…  Peki ya tersi? Bunların hiçbirisini yapamamak?  Cesaretsizlik? Okunmaması esamesi cesaretin?  Büyük bir özgürlük değil mi? Bütün bunlardan azade olmak…   Düşünün; büyük bir krematoryumun önündesiniz.  Birazdan mı...

Farkında mısınız? Son yıllarda uydurulmuş fiyakalı meslekler büyülüyor nedense. Altını doldurmadan, kaçarken göçerken, emek harcamadan sadece “ol!” denildiğinde oluveriyorlar. Bunları ‘olduranlar’ da yaşını başını almış kişiler olarak, başlarını yastığa koyup rahat uyuyabiliyorlar mı merak ediyorum! Büyük “sanatçı -ların” arzuhalciliğine soyunan sanat yazarlarının bazıları oturup düşünsünler ağlanacak hallerine. Karıştırıyorlar kendilerini herhalde arzuhalcilerin en büyüğü, en ünlüsü...

Suâl işâretsiz dağınık bir yazı yazmak istiyorum.  Sadece kendime bir suâl işâreti koyarak:)   Yazı; bana gülümsemeli:)  Asık suratlı yazıları hiç sevmem.  Mır mır etmemeli.  Büyülemeli,  süssüz bile olsa.   Sahici.  Soğuk sesli ve solgun değil.  Canlı, capcanlı.   Yazı,  nihavent yalnızlıkta  okunmalı. Almalı ellerine sesimi. Hissettirmeli  kokusunu belli belirsiz.   Yamuk  bakmalı.  Bağırmalı. Issız bir  melankoli ...

Çok üzünçlüyüm. Anlatacağım… Ama önce Çengelliköyden kartona bir çay alayım. Başka bir şey de satmıyorlar burda zaten. Ne çaya batıracağım enfes kokulu bir bisküvi ne de başka bir şey. Gün işbaşı yapmak istemiyor sanki. ‘Lâcivert’te uyuyakalmış gibi. Hava sisli, sessiz. Gemiler de mahmur. Elimdeki eski kitabı rastgele açıyorum. “Nereye gidersen git, dertlerin de seninle gelir”...

Sansasyonel  “sanatçı”  Cattelan  ile ilgili gerek  Anna Sansom’un 8 Temmuz 2022, gerekse Gareth Harris’in   11 Temmuz  2022 tarihli haberleri  önüme düştüğünde   derin bir soluk aldım.  Kısaca aktarayım: Konu Amerikalı sanatçı Joe Morford’un  Miami’deki bir federal mahkemede sanatçı Cattelan’ın “Comedian”ının kendi eseri  olan koli bantlı “Banana & Orange”ın telif hakkını ihlâl ettiği iddiası  ile açtığı  dava ...

E.E.  Cummings’in  “I Carry Your Heart with Me”  adlı şiiri duruyor bir süredir önümde.  Bu şiirle ilgili yazacaktım.  Ülkemizin yetiştirdiği değerli bir  kardiyoloğun   ölüm haberini  alıncaya kadar.  Bir cinayet yine!    Konya Şehir Hastanesi’nde.  Kardiyoloji uzmanı Dr. Ekrem Karakaya bir güvenlik görevlisi tarafından, hem de bir  başka hastane güvenlik görevlisi tarafından   silahlı saldırıya uğradı.   Bir ‘sağlık...

Ve orada kalmak hep… Ahh Selene! Seni giyecektim üzerime. Sonra da gidecektim. Soğukluklarda dinlenerek sürekli, sakin, “Selene”  diyecektim. “Gölgeli yüzünü göstermiyorsun!  Sakın yakın olmasın! Ve yapışkan. Karanlığa… Hem gölgelerini göremeyecek olanlar nereden bilsin, yapıştırdığını yüzünü karanlığa!..  Ah Selene!  Sirenlerin eşliğinde…  Pallas’ın büstünde daha önce kim oturdu?” (2)   Ah Selene! Poe kovuyor beni izninizle. Çok  kurcaladın beni...