uzaktan
gürültüyle geçiyor zaman
bir adam bakıyor beni, bu boşluğa
bir anı gibi kayboluyor şehir
alsancak’a giden tramvay
ıslanmış kırmızı
parmak izi gibi kalıyor yağmur
duvarda, aynada, pencerede
belki başka bir zamanda
bilmediğim bir şeyin ortasında
işte sararmış sesinde şu begonvilin
bir sokak, bir tramvay, bir anı
sessiz, yalnızca bir kalp atışı gibi
şu her şeyin boğulduğu an
deniz mi, bilmiyorum
sadece rüzgâr var
ve rüzgârın hatırladığı
her şey silinir
yalnızım
kaybolmuş bir martı kadar
hangi zamanda kaldım
içimde bir oyukla
aramızda geçişen sözcükler
sonra uzaklaşan
bir vapur sesi.
Bir Cevap Bırakın