Eksilen zamanın rüzgârlarıydık
Her nereye yetişeceksek,
Esip durduk,
esip durduk
Ayaklarımız kocamandı, dünya ufacık
Bütün yolları sanki biz yorduk
Kendimizi her yere ulaşır sandık
Heybemizde
hayallerle büyüttüklerimiz
Güz dalında ayva, kış dalında nar
Başka bahçenin malıydı onlar
Kokusundan anlardık
Bambaşka tatları vardı
İbrişimden parlak renkleri
Uzanıp koklamaya utandık
Onlar bizim sadece
uzaktan gördüklerimiz
Cıvıltılarıyla oyalanırdık
Serçelerimizi götürdüler önce
Sonra diğerlerini
Kızıp durduk,
kızıp durduk
Gökyüzünde silinmekten
Korktuk, bulutlara saklandık
Kısıldı sesler
ağzımıza yapıştı sözcüklerimiz
Resimlerde hep başka bir renk aradık
Biz perdeye siyahbeyaz düşen son çocuklardık
Büyüdükçe boyandık dünyanın rengine
Geçtikçe gündüzden geceye tavukkarasına
Geçtikçe vakit, savrulduk hüznün ahengine
Denk geldiğimizi bilmeden
yaşamın devre arasına
Şarkıların sözlerinde yaşlandık
Hangisi kopardı bizi gençliğimizden
Hangisiyle döndük tekrar geriye
Aykırı çocuklardık hep, aykırı seslerle uyandık
Sonra şapkalarla
yer değiştirdi gözlüklerimiz
Artık bahçelerde uyusun çiçekler
Amber makamında sulansın mavilikler
Şimdi bir şarkıya çıksın yolumuz
Gizlenmiş sözcükler,
ve melodisi yalnızca ıslıklar
Cümlesiz bir şarkıya çıksın yolumuz
Su sesi, kuş sesi, rüzgârda salınan yaprak sesi
Öteki dünya daha güzeldir belki
Şakıyan ruhlar, biz ve ölüm ertesi
Bir Cevap Bırakın