kirlendiğim yerden sevme beni
biraz bekle
pencereden ağaçlara bak
kuşların havalanışına tekrar konuşuna bak
biraz bulutları düşün çimenleri uzanışı
çocuk oluşun sereserpeliğini düşün
dudaklarını ıslat derin bir nefes al
daha ne kadar kalabileceğini düşün
gövdemin etrafında
ömrünü düşün
birlikte yaşlanabilir miyiz
biliyorsun yaralayıcı ve okunaksız
seyir defterimin son sayfaları
bir binanın 9’uncu katındaki
camları silen kadın kadar ürpertili
bir yerden geldi
içime söyledi ve kör oldum
sen bana bakma
her an düşecek
gibinin tek düşmezi benim
yüzümden sevme beni
biraz bekle
gözlerim içeriye bakmaktan görmüyor
dışarıyı
lakin sen gülümse
gül takın güzelleş
ellerinin inceliğini sev
başkalarının dertlerine koşan
gövdenin iyiliğini kucakla
ben bir müddet sabun sürüneceğim
köpüreceğim bir müddet
annesinin şapşalı olacağım
gözlerimi sabun yaktığı için
değil
kör olduğum için ağlayacağım
sen evin bütün kapılarını açık bırak
sadece kendi kulakların için
kendi için için bir şarkı söyle
beni sesimden sevme
biraz bekle
ayakların gitmeyi öpsün
bırak
vücudunda uzun uzun bir uzak
soğusun
ben açıyorum işte soğuk suları
köpüklerim sönüyor
sefil bir acımak
kirli bir hışırtı içerisinde
akıp gidiyor
bütün hasarlar biraz siyah
ve oldukça kördür
şimdi gözümü açsam
bakabilir miyim
9’uncu kattaki temizlik işçisine
hayat bir yanıyla da
her an ölmek olasılığı
değil mi
sen uzağı büyüt ayrılığı küçült
avuç çizgilerine bakarak
söyle kendine
onu yeniden başladığım yerden
yeniden sevebilir miyim
beni bozulduğum yerden sevme
biraz bekle
bir ömür kadar
ya da
yarın ölmek kadar
zamanın görkemi ve dehşeti
hayat umuyorum
uçları henüz birbirine kavuşmamış
bir çemberin son noktasında buluşturacak bizi
ışıkları yeniden yakılmış
içeride çocuklar
bir aile saadeti
umuyorum hayat
senin kendine söylediğin şarkıyı
bana da söyleyecek
beni ummaktan sevme
bekle biraz
güneşliklerimi giyineyim
gözlüğüm kara gözlerim açık
lüzum yok haritaya
olduğun yerin sarsıntısı
kalbimin ritmine eş
lakin sen bekleme beni
Resim: Georgia O’Keeffe
Bir Cevap Bırakın