boş vestiyer (şiir)

bu yapraklar hışırtısı karanlık bir gecenin

iç geçiriyorum pencerelere doğru koşmaya


kırmızı renkte olan her şeyi reddediyorum

zorluyor kendini kafeste tutuklu mutluluk kuşları


ağaçlar uyumuş toprak rahat ediyor biraz

ne de olsa kök damarları suyu çekmiyor artık


evin içinde dış kapının hemen yanında bir vestiyer

kimse yok boş duruyor şimdilik saat on ikiye kadar


radyo haberleri cızırtı karışık frekans sesleriyle

savaşa hazırlanıyor ülke vesaire karşıt bildiriler


anneler telaşla sığınaklara çocuklar bahçede

saklambaç sanıyor çık dışarı gördüm seni sobe! sobe!

 

ya sevgililer kordon boyu dağ başına bir sevdi iki ayrılık

masal belki ama kesintiye uğruyor o tatlı rüyalar

 

Bir Cevap Bırakın

E-posta adresiniz yayınlanmayacaktır.