Çocukluğumu karanlıklar çaldı.
anaların nuru
babaların umutları gitti,
tek savaş gitmedi memleketten.
ağzı kalabalıklarla bir olundu,
çizmeler onlardan
içindeki ayaklar bizden geldi.
bahar soluyup
kır çiçekleri açmalıydık
her nefeste
vicdanın gözü örtüldükçe,
beden mevziiyi
parmak tetiği sever oldu
kan çamurunda boğuldu
aynı toprağın çiçekleri.
bir nesil ortadan kalktı da
tek sınırlar kalkamadı.
biz,
çocuk olamadan büyüdük.
Resim: Orhan Peker
Bir Cevap Bırakın