aramızda
hep o gizli uçurum
ne kadar kapansa da kapıları
uzaklığın
yine bir çatlak
ağrılı, suskun.
solup gider çiçekleri sevginin
değmeden yürekler birbirlerine
paslanır kilitleri
kalplerdeki hazine sandığının
el bile değmeden mücevherlere
adı suskunluk olan evlerde
ayni odalarda ayrı ülkelerde
yaşıyoruz kısacık hayatlarımızı
kötürüm kuşlar gibi açmaya korkuyoruz
uçurum kadar geniş kanatlarımızı
belki de bildiğimiz ya da bilmediğimiz
bir körükçü ateşi gibi durmadan yanan
bir simya var uçurum dibinde
insanı daha güzel bir insan yapmak için
kalplerin paslanmış demirine su katan
hünerli bir ustanın yapraktan elleriyle
belki adı konur bir gün aşkın ve suçsuzluğun
yalnızlık hüzünlü öyküsünü unutur
yıkılmaz bir köprü kurar gün gelir
usanmadan uçan sevgi kuşları,
uçurumun
bir kıyısından bir kıyısına
Resim: Elif Naci
Bir Cevap Bırakın